انتخابات

کی بود میگفت آدم ها یکجای مسیر به یک دو راهی می رسند، یا باید دزد شوند، یا پلیس. من آن دو راهی را مستقیم آمدم تا رسیدم به یک دو راهی دیگر که یک راهش به رفتن، یک راهش به ماندن ختم می شود. دو سال زندگی م را وقف نظام کردم، و از وقتی دفترچه ام را پست کردم، مسیر رفتن در ذهنم بود. اما دو سال خیلی زیاد بود، خیلی زیاد برای اتفاقاتِ مختلف، زمانِ زیادی بود برای این روزگار که هر دقیقه اش می تواند عجیب تر و پیچیده تر از قبل باشد، برای این همه زیر و رو شدنِ زندگی ای که حالا برای رفتن باید چشمم را به روی همه چیز و همه کس ببندم، سنگ باشم و برای ماندن باید کنار بیایم. کنار بیایم با کلِ این نظام، با انتخابات ش، با اشتباهات ش، با خط فکری شان، و این کنار آمدن ها متمرکز می شود تا خانواده و دوستان و آشنایانم.
حالا، کنار آمدن با این حجم از کنار آمدگی ها یا سنگ بودن؟

پ.ن|
استارتِ کافه را زده ام، و این یعنی چه انتخابی کرده ام بعد از این همه وقت و این همه برنامه ریزی.