جهانی از عدم

چندی پیش که مسیر نا مشخصِ پیاده روی من را به نا کجا آبادی کنار اتوبانی کشاند، کلیه هایم بهم فشار آوردند و ناچار به ابطال وضوی سرپایی پشتِ شمشاد ها شدم؛ سرم را چرخاندم و دیدم که پسر و دختری آنطرف تر از شمشاد ها در حال کامش سرپایی هستند! نفسم بند آمد، ابطال وضویم هم، هم! اگر در حال حرف زدن بودم شاید زبانم هم بند می آمد. راستش به حال ـشان غبطه خوردم؛ فکر می کردم من رها کرده ام! مثل گربه به جان هم افتاده بودند و فارغ از دنیا، رها .

من شدیدن معتقدم که ما در حال زندگی در یک خط زمانیِ تقلبی هستیم؛ این اتفاق وقتی می افتد که شخصی در خط زمانیِ درست، به گذشته برگشته و با تغییراتش باعث ایجاد این خط زمانی شده! واقعن این زندگی برایتان عجیب نیست؟! زندگی ای که آدم ها اینقدر بد هستند، هیچ چیز سر جای درستش نیست، جایی که میانِ هر قدمش جای عقلانیت خالی ـست! یا نه؟ کاش می توانستم سرعت نور را بشکنم، اصلن شاید کلید سرعت نیست، سکون است!

Archive Parvaneh