اول

چندی ست لابلای روزمرگیَ م مدام این فکر به سرم می زند که: "باید دوباره رو کرد به وبلاگ نویسی". اما حال که نشسته ام و یک مجاز خانه ی جدید برای خود ساخته ام، هیچ نمی دانم آن همه فکر و خیال که مثل موریانه وجودم را می خورند، در کدام یک از پَستو های مغزم چپیده اند.
در هر حال، باز هم من هستم و یک کیبُرد و مقداری حروف که با کسرِ "واو"ش می شود حرف زد و این حرف زدن، آرزوی دیرینه ام هست که هرچند شاید گوشی برای خطِ فکری ام نباشد، لیکن نوشتن همواره لطف دیگری دارد، حتا اگر خواننده گُنگ باشد.