کانون گرم

جهش و تغییر نسل ها، بیشتر از لحاظ اعتقادی مقوله ای‌ست که بنظرم در ایران بیشتر قابل لمس باشد تا باقی کشور ها، از این رو درک و کنار آمدن طرفین قضیه با این موضوع که چرا بچه‌ام اینطور شد، یا چرا خانواده من اینطور اند سخت و ناراحت کننده‌ست. اما اینکه خانواده به وقت مهمانی رفتن فرزندش را با خود نبرد چراکه فکر می‌کند آبرویشان می‌رود! یا برعکس این قضیه، فرزند از رویارویی خانواده‌ش با دوستان‌ش فراری‌ست، که مثلن مادر من چادر سر می‌کند دوست ندارم دوستانم مسخره‌ام کنند...

*احساس کردم وارد به مبحثی می‌شوم که سر رشته ای درش ندارم.

اما خواستم بگوییم خانواده هرچقدر هم که از شما دور باشد/شده باشد. با تمام تغییر و فاصله های فکری ای که این روز ها با هم دارید، باز هم آنها هسته‌ی تشکیل دهنده‌ی شما هستند، و خاری که به کف پای شما می‌رود، به چشم آنها ! جان عزیزتان هوای خانواده‌تان را داشته باشید و در هر شرایطی هستید سعی کنید روابطی حسنه میان‌تان جاری باشد... من با در نظر گرفتن یک لحظه نبودن‌شان این پست را نوشته‌ام.