بازدیدِ وقت و بی وقت از برخی نوشته هایم، با زبان بسته پیام هایی از شما به من می رساند که، شرمنده ام... همین. امیدوارم که بتوانم این پرچین شرمساری را بشکنم و... همین. دیگر آنکه از دیروز مدام در گوش خودم می خوانم که نکند انتقام بگیرم! نکند دوباره گند بزنم به خودم، نکند باز خودم را شرمنده ی خودم کنم! که قوی بمانم، انتقام نگیرم، انتقام خوب نیست مهرداد، انتقام شیرین هم نیست، انتقام نگیر مهرداد، خواهش می کنم، بنشین سر جایت و از پنجره بهار را تماشا کن و با نفس های عمیق ـت این پاکی را جشن بگیر... گور پدر ـشان... اما از آنطرف مهره ها را جوری می چینم که بهترین مدل انتقام سال را گرفته باشم و دوباره؛ نکن مهرداد، مهرداد؟! مهرررداااد؟!
- ۲۹ فروردين ۹۸ ، ۲۲:۳۶
