ما اگر پیچیده ترین و غیر محتمل ترین موارد و اتفاقات و جریاناتِ تمام دوران، یعنی چه گذشته و چه آینده را داشته باشیم، توقع داریم که همه ما را درک کنند! هرکس هم درک‌ش نکشد ما شانه بالا می‌اندازیم و لبانمان را به پایین کش می‌دهیم که مگر چه چیز عجیب و غریبی بود که درک نکرد! اما نوبت به خودمان که می‌رسد، درک نمی‌کنیم! اصلن متوجه نمی‌شویم! غریب است، نمی‌فهمیم، درک‌مان، به دَرَک می‌رود...
تا دیروز از هرکس می‌پرسیدی فلان چیز را چند خریدی؟ می‌گفت آنوقت که دلار ارزان بود فلان تومن، الآن سه برابر شده!
امروز از هرکس می‌پرسی فلان چیز را چند خریدی؟ می‌گوید آنوقت که دلار گران بود فلان تومن...
پ.ن| این چُسی هم مقوله‌ی جالبی‌ست در نوع خودش.
جهش و تغییر نسل ها، بیشتر از لحاظ اعتقادی مقوله ای‌ست که بنظرم در ایران بیشتر قابل لمس باشد تا باقی کشور ها، از این رو درک و کنار آمدن طرفین قضیه با این موضوع که چرا بچه‌ام اینطور شد، یا چرا خانواده من اینطور اند سخت و ناراحت کننده‌ست. اما اینکه خانواده به وقت مهمانی رفتن فرزندش را با خود نبرد چراکه فکر می‌کند آبرویشان می‌رود! یا برعکس این قضیه، فرزند از رویارویی خانواده‌ش با دوستان‌ش فراری‌ست، که مثلن مادر من چادر سر می‌کند دوست ندارم دوستانم مسخره‌ام کنند...
*احساس کردم وارد به مبحثی می‌شوم که سر رشته ای درش ندارم.
اما خواستم بگوییم خانواده هرچقدر هم که از شما دور باشد/شده باشد. با تمام تغییر و فاصله های فکری ای که این روز ها با هم دارید، باز هم آنها هسته‌ی تشکیل دهنده‌ی شما هستند، و خاری که به کف پای شما می‌رود، به چشم آنها ! جان عزیزتان هوای خانواده‌تان را داشته باشید و در هر شرایطی هستید سعی کنید روابطی حسنه میان‌تان جاری باشد... من با در نظر گرفتن یک لحظه نبودن‌شان این پست را نوشته‌ام.
خیلی قبل تر از آنکه کتاب قیدار رضا امیرخانی را خوانده باشم، از کلاس های اخلاق آقا مجتبی تهرانیِ خدایش آمرزیده، با مداری کردن با خلق‌ا... آشنا شده بودم. اما، تا بحال شده است که در حال مدارا با شخصی باشید و ناگاه آن را روی کمر خود ببینید که به دنبال هِندِل می‌گردد؟ من همیشه سعی می‌کنم چیزی را از زیر به رو نکشم! کسی را به هر ترتیب ناراحت نکنم و اگر دست روزگار من را جایی رها کرد که آنجا زیر دستانی داشتم، دست تک تک‌شان را بگیرم... اما اینکار را باید بسیار با دقت انجام داد تا تفاوت بین یک آدم خوب و یک آدم احمق مشخص باشد! چرا که واقعن حس خستگیِ ماسیده به آدم دست می‌دهد وقتی تمام خوب بودن هایت را پای اُسکل بودنت بگذارند!
